Παρασκευή 15 Απριλίου 2016



 Η Πόλη δεν είναι ένα Δέντρο
στην Art Athina 2016
επιμέλεια, εισαγωγικό κείμενο: Εμμανουήλ Μαυρομμάτης

Θανάσης Πάλλας / Thanasis Pallas

Το πρόβλημα που αναλύεται στις εκθέσεις που πραγματοποιώ είναι η τριπλή σχέση, ανάμεσα στο αντικείμενο της πρόσληψης (είτε αυτό είναι πράγμα, είτε είναι ιδέα) και η μεταφορά του ή η μη-μεταφορά του, από το υποκείμενο της πρόσληψης σε ένα ενδιάμεσο φορέα που υλοποιούσε και πιστοποιούσε το γεγονός ότι υπήρξε πράγματι πρόσληψη (η ζωγραφική). Στην έκθεση που παρουσιάζω φέτος στις Πλατφόρμες της Art Athina αντιμετωπίζεται η διαφορετική εκδοχή των σχέσεων Α, Β και Γ: είτε το Α (η πρόσληψη) και το Β (το αντικείμενο της πρόσληψης) λειτουργούν το καθένα για τον εαυτό του -είναι η αποσύνδεση ή ο διαχωρισμός, -καμιά σχέση μεταξύ του Α και του Β, είτε συμπεριλαμβάνονται (το Β περιλαμβάνεται στο Α), είτε διατέμνονται: αλλού το Α και το Β συμπεριλαμβάνονται και αλλού αποσυνδέονται-διαχωρίζονται. Η αναγωγή του Α και του Β σε ένα τρίτο Γ, είναι η συνάρτηση που αντικαθιστά τις προηγούμενες μετωπιαίες σχέσεις: αποσυνδεμένα το Α και το Β συναντώνται στο Γ. Η σχέση της πρόσληψης (το περιβάλλον της αντίληψης, -pattern) με την εφαρμογή της πρόσληψης  (το περιβάλλον του πραγματικού κόσμου που μελετάται ως προς το pattern) είναι το έργο.
Ο τίτλος της έκθεσης είναι δανεισμένος από τον Christopher Alexander και εννοεί τον διαχωρισμό της κατασκευής (η λογική) από την οργανικότητα (η φύση). 





συμμετέχουν οι καλλιτέχνες:                                  




Δελτίο τύπου
Η ιδέα της έκθεσης, Η Πόλη δεν είναι ένα Δέντρο, αντιπροσωπεύει το συσχετισμό τριών κύριων, αρχικών συνθηκών, που συγκροτούν με διαφορετικούς κάθε φορά τρόπους, τη σύσταση της καλλιτεχνικής λειτουργίας: να γίνεται εικόνα ένα οποιοδήποτε αντικείμενο, από κάποιο βλέμμα. Αυτή η σχέση της περίπου οποιασδήποτε καλλιτεχνικής έκφρασης, εννοεί ότι η καθημερινή φυσική εμπειρία του κόσμου μεταποιείται σε κάτι διαφορετικό από την εμπειρία: σε μια οργάνωση που λειτουργεί αναδρομικά, ως προς τις προηγούμενες εμπειρίες ή που λειτουργεί προοπτικά, ως η πρόβλεψη των επόμενων εμπειριών. Ενδέχεται να ταυτίζονται η αναδρομικότητα και η πρόβλεψη όταν ο καλλιτέχνης εργάζεται με ένα απολύτως λογικό σύστημα ή χρησιμοποιεί αποκλειστικά το σώμα του, ως τη συστηματική οργάνωση της φύσης του.

Η έκθεση είναι η συνέχεια της έκθεσης Αυτοβιογραφικά Συστήματα την οποία ο επιμελητής της είχε παρουσιάσει στις Πλατφόρμες της Art Athina το 2015 και πρακτικά, είναι η σύγχρονη κατάληξη ανάλογων αναζητήσεων που τον απασχολούσαν από το 1976: ήταν οι εκθέσεις, Διαδικασίες/Συστήματα, στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών (1976), Ad hoc και/and in situ, στο Κέντρο Σύγχρονης Εικαστικής Δημιουργίας Ρεθύμνης (1997), Σχεδιασμοί και Προγράμματα Υλοποίησης, στο Πειραματικό Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Νεάπολης (Θεσσαλονίκη, 2001), Ο τόπος είναι αλλού, στην Αίθουσα Τέχνης Μέδουσα (2007), Σχεδιασμοί και Προγράμματα Υλοποίησης στην Αίθουσα Τέχνης Camp (2013).

Στο οργανόγραμμα της έκθεσης (σχεδιασμός: Εμμανουήλ Μαυρομμάτης), διατυπώνεται η τριπλή σχέση, ανάμεσα στο αντικείμενο της πρόσληψης (Β), είτε αυτό είναι πράγμα είτε είναι ιδέα και η μεταφορά του ή, η μη-μεταφορά του, από το υποκείμενο της πρόσληψης (Α) σε ένα ενδιάμεσο φορέα (Γ) που πιστοποιεί (παράδειγμα: ως ζωγραφική), ότι πράγματι υπήρξε πρόσληψη. Αυτή η συμβολική λογική (το Β προσλαμβανόμενο από το Α και πιστοποιούμενο στο Γ), είναι η βασική σχέση επιμέρους διαφορετικών, άλλων σχέσεων. Η μία από τις υποθέσεις είναι ότι το Α δεν μεταφέρει το Β στο Γ, αλλά ότι εγκαθίσταται στο Β. Το Β πιστοποιείται ως η επιλογή του βλέμματος: το Β είναι Γ. Η άλλη υπόθεση είναι ότι το Α λειτουργεί απευθείας στο Γ, χωρίς το Β. Το Α γίνεται Γ. Μια τρίτη υπόθεση είναι ότι το Γ δεν αναφέρεται πουθενά ως συσχετισμός και ότι λειτουργεί ως προς τον εαυτό του, ως απροσδιόριστη ύλη χωρίς προέλευση από το Β ή ως απροσδιόριστος χαρακτηρισμός του από το Α και ότι επιδέχεται να ενταχθεί σε ένα οποιοδήποτε σύστημα εφόσον ως άμορφο υπόκειται στην οποιαδήποτε χρήση να είναι ενδεχόμενο βίωμα ή να είναι ενδεχόμενη παράσταση.

Η σχηματοποίηση αυτών των σχέσεων στο σήμα ή έμβλημα που συνοδεύει την έκθεση, (σχεδιασμός: Θανάσης Πάλλας), αντιμετωπίζεται ως οι διαφορετικές εκδοχές των σχέσεων Α, Β και Γ: είτε το Α και το Β λειτουργούν το καθένα για τον εαυτό του -είναι η αποσύνδεση ή ο διαχωρισμός (καμιά σχέση μεταξύ του Α και του Β), είτε συμπεριλαμβάνονται (το Β περιλαμβάνεται στο Α) είτε διατέμνονται: αλλού το Α και το Β συμπεριλαμβάνονται και αλλού αποσυνδέονται-διαχωρίζονται. Η αναγωγή του Α και του Β σε ένα τρίτο Γ, είναι η συνάρτηση που αντικαθιστά τις προηγούμενες μετωπιαίες σχέσεις: αποσυνδεμένα το Α και το Β συναντώνται στο Γ.

Στην Πλατφόρμα της Art Athina 2016 (Η πόλη δεν είναι ένα δέντρο), παρουσιάζονται από τους καλλιτέχνες ενδεικτικοί τύποι πραγματοποιήσεων (η αφίσα της έκθεσης: σχεδιασμός Ιωάννα Ασσάνη) από δώδεκα δυνατότητες σχέσεων. Ορισμένες είναι παραγωγές: είναι συμπεράσματα που λειτουργούν ως μη-πραγματοποιήσιμες λογικές προτάσεις και παραμένουν τα μοντέλα (pattern) ενδεχόμενης ανάλυσης. Άλλες, αφορούν την οθόνη ως κλειστό τόπο απροσδιόριστων αντικειμένων και προσλήψεων (Αλεξάνδρα Νασιούλα) ή ως την ταυτόχρονη αντιπαράθεση στην ίδια ενότητα τόπου της οθόνης, της κατασκευής και της φύσης (η Ιωάννα Ασσάνη με την Μαρία Καραγκουνάκη), ή ως τον προσδιορισμό του τόπου της πρόσληψης (΄Αγγελος Σκούρτης) ή ως την οργάνωση από την οθόνη της υποδοχής της πρόσληψης (Ειρήνη Γρηγοριάδου). Η παράκαμψη της οθόνης εννοεί την απευθείας επεξεργασία του συστήματος της πρόσληψης (Θανάσης Πάλλας, ΄Αρτεμις Ποταμιάνου) ή την ανάλυση της πρόσληψης ως αδράνειας, προσαρμοζόμενης σε οποιοδήποτε αντικείμενο (Βαρβάρα Σπυρούλη). Η έκθεση είναι ένα ανοιχτό έργο στο οποίο λειτουργούν αξιώματα ή προτάσεις ενδεχόμενες να υλοποιηθούν, αλλά σε μια διατύπωση που θα ήταν ταυτόσημη με την ιδέα της. Η διατύπωση είναι το αιτούμενο. 
Εμμανουήλ Μαυρομμάτης    





The idea for the exhibition The City is not a Tree represents the correlation of three main, initial conditions that comprise, in different ways every time, the structure of the artistic function: for any object to become an image by some gaze. This relationship of artistic expression means that the everyday natural experience of the world is altered into something different by experience: into an organisation that functions retrospectively in relation to previous experiences or that function prospectively as the anticipation of subsequent experiences. Retrospectivity and anticipation may coincide when the artist works in an absolutely logical system or used his/her body exclusively for the systematic organisation of his/her nature. The title of the exhibition has been borrowed from the publications of the American architect Christopher Alexander whose examples of behaviour (patterns) imply the juxtaposition of construction (logic) and nature (the organic).

This exhibition is the continuation of the exhibition Autobiographical Systems whose curator had presented at the Art Athina 2015 Platforms and, practically forms the contemporary conclusion of respective quests that had preoccupied his since 1976: these were the exhibitions Processes/Systems, at Αthinon Art Gallery (1976), Ad hoc and in situ, at the Rethymnon Centre of Contemporary Artistic Creation (1997), Planning and Materialisation Programmes at the Neapolis Experimental Centre of Contemporary Art (Thessaloniki, 2001), The place is elsewhere, at the Medousa Art Gallery (2007), Planning and Materialisation Programmes at the Camp Art Gallery (2013).

The organogram of this exhibition (design: Emmanuel Mavrommatis), expresses the triple relationship between the object of the perception (B) whether this is a thing or an idea and its transferal or non-transferal from the subject of the perception (A) to an intermediate vehicle (C) that certifies (example: as painting) that the perception actually existed. This symbolic logic (B perceived by A and certified in C) is the basic relationship between the individual, different other relationships. One of the hypothesis is that A does not transfer B to C but is installed in B. B is certified as the choice of the gaze: B is C. Another hypothesis is that C does not refer anywhere as a correlation but functions in relation to itself as undefined matter without origin from B or as its undefined characterisation by A and that it could conceivably be included in any system since as formless it is subjected to any use either as a possible experience or a possible representation.
The schematisation of these relationships in the sign-emblem that accompanies the exhibition (design: Thanasis Pallas), ascribes the different versions of the relationships between A, B and C: whether A and B function each for itself –this is the disconnection or separation (no relationship between A and B) or are included (B is included in A) or intersected: sometimes A and B are co-included and others they are disconnected-separated. The deduction of A and B into a third C is the function that replaces the previous frontal relationships: disconnected, A and B meet in C.
At the Art Athina 2016 Platforms, The City is not a Tree, the artists present eight indicative types of realisations (exhibition poster: design Ioanna Assani) through twelve possibilities of relationships. Some of these are inductions: conclusions that function as non-realisable logical proposals and remain the models (patterns) of a potential analysis. Others relate to the screen as a closed place of undefined objects and perceptions (Alexandra Nasioula) or as the simultaneous juxtaposition in the same unit of the place of the screen, of the construction and of nature (Ioanna Assani with Maria Karagkounaki) or as the designation by the screen of the place of the perception (Aggelos Skourtis) or as the organisation by the screen of the structure of the reception-perception of the lighting of the screen (Irene Grigoriadou). The bypassing of the screen signifies the direct processing of the system of the perception (Thanasis Pallas, Artemis Potamianou) or the analysis of the perception as inaction, adapted to any object (Barbara Spirouli). The exhibition is an open work within which function axioms or proposals that could potentially materialise but in a formulation that would be identical to its idea. The formulation is the requisition.
Emmanuel Mavrommatis




To βίντεο της συνέντευξης του επιμελητή βρίσκεται επίσης και ΕΔΩ



Αναρτήθηκε από στις

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015


 Το πνεύμα της εποχής: Αυτοβιογραφικά Συστήματα
στην Art Athina 2015, Πλατφόρμες, Ρ6
Επιμέλεια, εισαγωγικό κείμενο: Εμμανουήλ Μαυρομμάτης

Η έκθεση Αυτοβιογραφικά Συστήματα είναι στους αντίποδες της έκθεσης Διαδικασίες/Συστήματα την οποία είχα οργανώσει στην Αθήνα, το 1976. Η έκθεση εκείνη ήταν και η πρώτη μου επιμέλεια (΄Οπυ Ζούνη, Μιχάλης Κατζουράκης, Γιάννης Μίχας, Γιάννης Μπουτέας, Μπία Ντάβου, Ναυσικά Πάστρα, Παντελής Ξαγοράρης) και είχε ως κεντρική ιδέα την αναζήτηση των καλλιτεχνών να επικοινωνήσουν μεταξύ τους μέσω κοινών αναλυτικών, μαθηματικών, γεωμετρικών, κατασκευαστικών, χρωματικών συστημάτων που εξηγούσαν αυτά τα ίδια, στην κάθε καλλιτεχνική πράξη, τους διαφορετικούς τρόπους της χρήσης τους. Τα χρόνια 1960-1980, ήταν τα χρόνια της ομαδικής εργασίας, των καλλιτεχνικών κινημάτων, των διακηρύξεων, των μανιφέστων, των κάθε μορφής συνεργασιών. Σήμερα, 39 χρόνια μετά, το περιβάλλον της τέχνης έχει αλλάξει. Δεν λειτουργούν κινήματα τέχνης, διακηρύξεις, ομαδικές εργασίες ως προτάξεις ιδεολογιών και ως αναζητήσεις επικοινωνίας μέσω ιδεολογικών συμπτώσεων. Οι καλλιτέχνες εργάζονται ο καθένας μόνος του αναζητώντας ο καθένας, στη δική του πλέον αποκλειστικά σύσταση, τον κορμό του δικού του συστήματος το οποίο συγκροτεί εσωτερικά χωρίς τη στήριξη σε ένα άλλοθι ιστορικής κοινότητας με τους άλλους. Η έκθεση Αυτοβιογραφικά Συστήματα (Ιωάννα Ασσάνη, Ανδρέας Βούσουρας, Μάρω Καραγκουνάκη, Ευσεβία Μιχαηλίδου, Θανάσης Πάλλας, Ξενής Σαχίνης, Αγγελος Σκούρτης, Βαρβάρα Σπυρούλη, Γιώργος Τσακίρης) θα ήθελε να ολοκληρώνει αυτό τον κύκλο. Tο πέρασμα από τις κοινωνικές ιδεολογίες των χρόνων 1960 στις ατομικές ιδεολογίες των χρόνων 2000, εννοεί παράλληλες λειτουργίες που ερευνούν η κάθε μια τη δική της σύσταση, το δικό της κορμό, αλλά απλά συμβιώνουν -δεν αγγίζονται. Είναι το πνεύμα της εποχής. 


Ανάλυση

Η έκθεση αυτή εννοείται ως ένα σύστημα του οποίου αναπτύσσονται οι διαδοχικές λογικές συνέπειες. Δύο είναι οι βασικές κεντρικές ιδέες της έκθεσης: Η μία ιδέα είναι ότι η καλλιτεχνική εργασία γίνεται αντιληπτή από τον ίδιο τον καλλιτέχνη - δημιουργό της, ως προς τη λογική που έχει εγκαταστήσει και ως προς τα συστήματα τέχνης στα οποία αναφέρθηκε η λογική του, κατά την εκάστοτε εγκατάσταση. Η άλλη ιδέα είναι ότι η καλλιτεχνική εργασία γίνεται αντιληπτή από τον ερευνητή - θεωρητικό, θεατή της ως προς τις αναφορές που εκείνος της προσάπτει και είναι σχετικές ή με καλλιτεχνικά, ή  θεωρητικά, ή μεθοδολογικά, φιλοσοφικά, κοινωνικά συστήματα, ή με την οποιαδήποτε αναμεταξύ τους σύνθεση, -εκείνη που ο ίδιος αποδίδει στην εργασία, μέσα από ένα επίσης λογικό σύστημα.

Στην πράξη εννοούνται δύο λογικές οι οποίες είτε ταυτίζονται, είτε διίστανται, ή συγκρούονται. Αυτές είναι οι βασικές θέσεις της έκθεσης με όλες τις ενδιάμεσες αποχρώσεις τους. Ως κεντρικός άξονας είναι η ιδέα ότι εκείνο το οποίο δίνεται από τον καλλιτέχνη (το έργο ως αξίωμα) επιδέχεται να γίνει αντιληπτό είτε ως μόνη την εσωτερική του, από τον καλλιτέχνη, αξιολόγηση -ως προς τα δικά του θεωρήματα- είτε ως προς την οποιαδήποτε εξωτερική αξιολόγηση, ως προς τα δικά της θεωρήματα, ή ως μια ανάλυση των σχέσεών τους και των ενδεχόμενων συνθέσεων αυτών των θεωρημάτων, -των εσωτερικών και εξωτερικών.

Η έκθεση δίνεται συνεπώς ως άσκηση και ως πρόβλημα. Δεν είναι μια έκθεση καταφατική. Είναι η έκθεση η ίδια, ένα ερώτημα. Στην πράξη απεικονίζει, με τον τρόπο με τον οποίο εκθέτει τα συμπεράσματα της, μια συστατική λειτουργία: μέχρι ποιο σημείο ο καλλιτέχνης είναι σε θέση να δει, από τη δική του, μοναδική πλευρά (εφόσον εκθέτει ο καλλιτέχνης και όχι οι θεωρητικοί του), την εσωτερική και την εξωτερική οπτική, τη δική του και των άλλων ταυτόχρονα, του κρινόμενου και του κριτή, του καλλιτέχνη και του θεωρητικού; Η σύνθεση θα ήταν το έργο, αν ο καλλιτέχνης είχε τη δυνατότητα να καλλιεργήσει ένα τρίτο βλέμμα που θα αναλάμβανε να επιδείξει πρακτικά, υλικά ή θεωρητικά, το συσχετισμό του Εαυτού και του Άλλου και τις επιδιορθώσεις του ή τις ενδεχόμενες αναθεωρήσεις του. Οι επιδιορθώσεις / αναθεωρήσεις είναι επίσης το έργο. Ο συσχετισμός θα ήταν η σύνθεση, ένα ψυχρό έργο, μια λογική του έργου, ένα καθεαυτό, ανεξάρτητο από την αξιολογική κρίση. Η έκθεση καταπολεμά την αξιολόγηση. Όλα είναι ισότιμα, ως προς την εκάστοτε διατύπωση της λογικής τους. Το πρόβλημα είναι η διατύπωση: πώς θα κατορθώσει κάποιος τη διατύπωση μέσα από συνεπή όμως, μεταξύ τους στάδια, που να δικαιολογούν την ανάγκη της, ως πράγματι αναπόφευκτη;



Αναρτήθηκε από στις
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)